U “pečatu” je objavljen tradicionalni intervju sa episkopom Bačkim dr Irinejom Bulovićem sa kojim je razgovarao Milorad Vučelić, glavni i odgovorni urednik “Večernjih novosti”.
Svedoci smo zbivanja u Ukrajini kada specijalne ukrajinske državne službe upadaju u pravoslavne manastire Ukrajinske Pravoslavne Crkve Moskovske Patrijaršije, kao što je drevna Kijevo-pečerska lavra i još neke crkve i bogoslovije, gde vrše premetačinu optužujući ih da su špijunski centri koji rade za rusku vojsku. Kompromitujući materijali za ukrajinske policijske službe su sve knjige štampane na ruskom jeziku, pa čak i božićne i uskršnje poslanice patrijarha Kirila. Došlo se do toga da se na prostorima koje kontroliše ukrajinska država služba Božja može služiti samo na ukrajinskom jeziku. Mogu li se takvi primeri naći u prošlosti?
EPISKOP BAČKI DR IRINEJ BULOVIĆ: Ne, nigde i nikada.
Takvu logiku „Pravoslavne Crkve Ukrajine” prihvatile su i neke pseudocrkvene organizacije stvorene na kanonskom prostoru Srpske Pravoslavne Crkve, kao što je, pre svega, „Crnogorska Pravoslavna Crkva”. Ova organizacija ne priznaje srpski jezik i ćirilicu, u svojim opštenjima koristi crnogorski i hrvatski jezik i „crnogorsku” ili hrvatsku latinicu. Može li se dogoditi da dođe dan kada će se takve organizacije, uz podršku snažnih policijskih službi, založiti za zabranu bogosluženja na srpskom jeziku i korišćenja ćirilice?
Ne verujem da se tako nešto može dogoditi, bilo u Crnoj Gori bilo igde. U Crnoj Gori je Pravoslavlje već odnelo, hvala Bogu, istorijsku pobedu nad državnim projektom stvaranja i nametanja morbidne montenegrinske sekte, stvorene registracijom u policijskoj stanici na Cetinju. I srpski narod u Crnoj Gori – u kojoj postoji jedinstveni fenomen da se dva rođena brata nacionalno različito izjašnjavaju, jedan kao Srbin, a drugi kao Crnogorac – doživljava svoju renesansu i svoj trijumfalni povratak na javnu scenu, što je već postalo i noćna i dnevna mora za novokomponovano „dukljanstvo” i „montenegrinstvo”.
Otužan je i tužan fenomen Crne Gore: nekršteni ateista, „generalisimus” Milo osniva „Crkvu”, ali svoje unuče ne krštava u njoj – jer zna da njegova tvorevina nije nikakva Crkva – nego ga na krštenje nosi čak u Stambol, gde, reda radi, pali sveću, ali se ne osenjuje znakom časnoga krsta, što je i dobro pošto krst njemu ništa i ne znači. Ali Milova epoha je zauvek prošla, po Božjoj i ljudskoj pravdi. Uzgred budi rečeno, ja Mila poznajem iz vremena Žute Grede, kad on nije bio Srbin nego velikosrbin. Kad je lagao sebe i druge, tada ili docnije, bilo bi dobro da sam saopšti javnosti, ali mislim da to neće učiniti.
Izvor: Večernje Novosti
